Key words: names, attributes, human evolution, creativity, state of grace, merciful of Allah, Sadr-ol- Mote’allehin
The University of Qom
Faculty of Theology & Islamic Studies
Thesis
For Degree of Master in Science (MSC )
in Philosophy & Islamic Theology
Title:
The Impact of Cognition of Attributes, Creativity, State of Grace and Merciful on Human Evolution in Sadr-ol- Mote’allehin’s Philosophy
Supervisor:
Dr. Mahdi Monfared
By:
Fatemeh Mahmoodi khurandi
Winter/2015

1. 1. ۱. محمد بن مکرم ابن منظور، لسان‌العرب، چاپ اوّل، (تهران: موسسه ی تحقیقات و نشر معارف اهل بیت (ع)، بی تا)، ج۶، ص۳۸۱. ↑

1. 1. ۲. احمد بن محمّد فیومى، المصباح المنیرفی غریب الشرح الکبیر للرافعی، چاپ دوم، (قم: انتشارات دارالهجرت، ۱۴۱۴ق)، ج۲، ص۲۹۰. ↑

1. 1. ۳. محمّد حسین طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، (بیروت: موسسه ی الأعلمی للمطبوعات، ۱۴۱۷ق )،ج ۸، ص۳۵۲. ↑

1. 1. . همو، المیزان فی تفسیرالقرآن، (ترجمه :سید محمّد‌باقر موسوی همدانی)، چاپ نهم، (تهران: دفتر تبلیغات اسلامی،۱۳۶۴)، جلد ۸، ص ۴۴۷. ↑

1. 1. . صدرالدین محمّد شیرازی، الاسرارالآیات، (مصحح: محمد خواجوی)، (تهران: انتشارات انجمن اسلامی حکمت و فلسفه ی ایران،۱۳۶۰)، ص ۴۰؛ همو، المظاهر الالهیه، (محقق: محمدخامنه ای)، چاپ اول، (تهران: انتشارات بنیاد حکمت اسلامی صدرا، ۱۳۷۸)، ص ۳۵. ↑

1. 1. ۳. همو، المظاهر الالهیه، (ترجمه: سیّد حمید طبیبیان)، چاپ دوّم، (تهران: انتشارات امیر کبیر، ۱۳۶۴)، ص ۲۸؛ محمد خواجوی، ترجمه اسرارالآیات (رازهای آیات قرآن)، چاپ دوم، (تهران: انشارات مولی، ۱۳۸۵)، ص ۷۵. ↑

1. 1. . بقره، ۳۱-۳۲-۳۳. «و خدا همه معانى نام ها را به آدم آموخت‏ سپس آن ها را بر فرشتگان عرضه نمود و فرمود: اگر راست مى‏گویید از اسامى این ها به من خبر دهید. گفتند: منزهى تو ما را جز آن چه خود به ما آموخته‏اى هیچ دانشى نیست، تویى داناى حکیم. فرمود اى آدم ایشان را از اسامى آنان خبر ده و چون آدم، ایشان را از اسماءشان خبر داد فرمود: آیا به شما نگفتم که من نهفته آسمان ها و زمین را مى‏دانم و آن چه را آشکار مى‏کنید و آن چه را پنهان مى‏داشتید، مى‏دانم». ↑

1. 1. . صدرالدین محمّد شیرازی، الاسرار الآیات، (مصحح: محمد خواجوی)، ص ۴۱. ↑

1. 1. . محمد خواجوی، ترجمه اسرارالآیات (رازهای آیات قرآن)، ص ۷۵. ↑

1. 1. . اعلی، ۱. «نام پروردگارت را تسبیح گوی». ↑

1. 1. ۴. صدرالدین محمّد شیرازی، المظاهر الالهیه، (ترجمه: سید حمید طبیبیان)، ۲۹؛ محمد خواجوی، ترجمه اسرارالآیات، (رازهای آیات قرآن)، ص ۷۸ . ↑

1. 1. . صدرالدین محمدشیرازی، المظاهر الالهیه، (محقق: محمدخامنه ای)، ص ۳۷. ↑

1. 1. ۱. همو، المظاهر الالهیه، (ترجمه: سید حمید طبیبیان)، ص ۲۹. ↑

1. 1. ۲. اعراف۱۸۰; اسراء۱۱۵; طه ۸ ؛ حشر۲۴. نام های نیکو از آن خداوند است. ↑

1. 1. ۳. محمّد بن مکرم‌ابن منظور، لسان العرب، چاپ سوم، (بیروت: انتشارات دارالصاد، ۱۴۱۴)، ج۳، ص۱۷۹. ↑

1. 1. ۴. محمّد شجاعی، اسماء حسنی، چاپ اوّل، (تهران: انتشارات سروش،۱۳۸۳)، ص۵۳. ↑

1. 1. ۵. مرتضی شجاری، انسان شناسی در عرفان و حکمت متعالیه، چاپ اوّل، (تبریز: انتشارات دانشگاه تبریز، ۱۳۸۸)، ص ۲۴۲. ↑

1. 1. ۱. ابن عربی، فصوص الحکم، (ترجمه: محمد خواجوی)، (تهران: انتشارات مولی، ۱۳۷۸)، صص ۷۸- ۷۹ ؛ همو، فصوص الحکم، (ترجمه و توضیح: محمّد علی موحّد و صمد موحّد)، (تهران: نشر کارنامه، ۱۳۸۵)، صص ۷۹ – ۸۰. ↑

1. 1. ۲. همو، فصوص الحکم، (ترجمه: محمّد علی موحّد و صمد موحّد)، ص ۱۰۵. ↑

1. 1. ۳. محمدتقی کرامتی، تأثیر مبانی فلسفی در تفسیر صدرالمتألهین، چاپ اول، (تهران: انتشارات بنیاد حکمت اسلامی صدرا، ۱۳۸۴)، ص ۸۸. ↑

1. 1. . محمد بن عبدالله حاکم نیشابوری، المستدرک على الصحیحین، (محقق: عبدالقادر عطا) چاپ اول، (بیروت: دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۱ ق)، ج ۱، ص ۶۲؛ محمد بن اسماعیل بخاری، الجامع المسند الصحیح المختصر من أمور رسول الله(ص) و سننه و أیامه، (محقق: محمد زهیر بن ناصر)، چاپ اول، (بیروت: دار طوق النجاه، ۱۴۲۲) ج ۷، ص ۱۰۸. ↑

1. 1. . محمد بن علی ابن بابویه قمی (شیخ صدوق)، التوحید، (محقق و مصحح:‌ هاشم حسینی) چاپ اول، (قم: دفتر انتشارات اسلامی، ۱۳۹۸)، ص ۱۹۴. ↑

1. 1. . همان، ص ۱۹۵. ↑

1. 1. . مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، چاپ اول، (تهران: دار الکتب الإسلامیه، ۱۳۷۴)، ج ۷، ص ۲۷؛ محمد حسین طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، چاپ پنجم، (قم: دفتر انتشارات اسلامى، ۱۴۱۷)، ج ‏۷، ص ۲۸۸. ↑

1. 1. . مولی صالح مازندرانی، شرح اصول و روضه کافی، (محقق و مصحح: ابوالحسن شعرانی)، چاپ اول، (تهران: المکتبه الاسلامیه، ۱۳۸۲)، ج ۳، ص ۱۳۸. ↑

1. 1. ۴. محمّد بن ‌منور، اسرارالتوحید، (به‌ کوشش‌: محمّدرضا شفیعی‌ کدکنی)، چاپ اوّل، (تهران: انتشارات آگاه، ۱۳۶۶)، ج ۱،ص ۲۴۱. ↑

1. 1. ۵. ملاهادی سبزواری، شرح‌الاسماء الحسنی، (به‌کوشش: ‌نجفقلی‌حبیبی)، چاپ اوّل، (تهران: انتشارات دانشگاه تهران، ۱۳۷۲)، ص ۴۳. ↑

1. 1. 1. 1. ۶. خداى سبحان در قرآن خود را به اوصافى وصف فرموده است که بعضى از آن اوصاف در کتاب و سنت نیامده است و در اثرى هم نهى از اطلاق آن ها بر خداوند نشده است. می توان هر اسم و صفتی را در زندگی فردی و اجتماعی به عنوان اسم، برای ذات خداوند به کار برد؛ چرا که توحید قرآنی و فطری با داشتن چنین نگرشی نسبت به خداوند در انسان و جامعه اسلامی قابل تحقق است. اگر گفته شود در روایات از توصیف خداوند به غیر صفاتی که خداوند خود را توصیف کرده است، نهی شده است و مفاد آن ها بر توقیفیت اسماء دلالت دارد، در جواب می گوییم: مفاد این گونه روایات فقط دلالت بر این دارد که خداوند خود را به صفات کمال وصف فرموده است، و ما نیز به حکم عقل و فرمایش معصوم، خدا را باید به صفات کمال وصف کنیم، اما مفاد آن­ها این نیست که هر لفظى که دلالت بر وصف کمال دارد، در اطلاق آن بر خدا باید اذن شرعى باشد و همین که منع شرعى در اطلاق نداریم، کفایت می کند؛ پس هر صفتی که نهى و منعى از لسان شرع به آن نشده است و دلالت بر وصف کمال، به شکل تمام دارد، می تواند به عنوان اسم بر خداوند متعال اطلاق گردد. ر.ک: حسن حسن زاده آملی، کلمه علیا در توقیفیت اسما، چاپ اول، (قم: دفتر تبلیغات اسلامى‏، ۱۳۷۱)، صص ۱۳-۱۶.  ↑

      ( اینجا فقط تکه ای از متن فایل پایان نامه درج شده است. برای خرید متن کامل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. )

1. 1. ۱. مکارم شیرازی، ج ۷، ص۲۸. ↑

1. 1. . محمد مرتضی زبیدی، تاج العروس من جواهر القاموس، (تحقیق: علی شیری)، چاپ دوم، (بیروت: داراالفکر ۱۴۱۴)، ج ۱۳، ص۵۲۳؛ محمد بن مکرم ابن منظور، لسان العرب، (بیروت: دارا احیاء الثرات العربی، ۱۴۱۶)، ج۵، ص۳۵. ↑

1. 1. . ابن فارس، مجمل اللغه، (به تحقیق: شیخ شهاب الدین ابوعمرو)، چاپ اول، (بیروت: دارا الفکر،۱۴۱۴)، ص ۷۵۳. ↑

1. 1. ۴. ملاعبدالله زنوزی، لمعات الهیه، (مقدّمه و تصحیح: سیّد جلال الدین آشتیانی)، چاپ دوّم، (تهران: موسسه مطالعات و تحقیقات فرهنگی انجمن اسلامی حکمت و فلسفه ی ایران،۱۳۶۱)، صص ۲۲۴-۲۲۵. ↑

1. 1. ۱. صائن الدّین علی بن محمّد الترکه، تحریرتمهید القواعد، (ترجمه: آیه الله جوادی آملی)، چاپ دوّم، (تهران: انتشارات الزهراء، ۱۳۷۲)، ص۱۵۰. ↑

1. 1. . همان، صص۴۰۴ـ۴۰۵. ↑

1. 1. ۳. صدرالدین محمّد شیرازی، الحکمه المتعالیه فی الأسفارالعقلیه الأربعه، چاپ دوم، (بیروت: انتشارات داراحیاء التراث العربی، ۱۴۱۰ق، ۱۹۹۰م)، ج۶، ص ۱۲۳. ↑

1. 1. . علی‌اله بداشتی، اراده خدا از دیدگاه فیلسوفان، متکّلمان و محدثان، چاپ اوّل، (قم: بوستان کتاب، ۱۳۸۱)، ص ۲۲. ↑

1. 1. . همو، توحید وصفات الهی، چاپ اوّل، (قم: انتشارات دانشگاه قم، ۱۳۹۰)، ص ۲۶۳. ↑

1. 1. . محمّدعبده، شرح نهج البلاغه، چاپ اوّل، (بیروت: دارالبلاغه، ۱۴۱۳ق، ۱۹۹۳م)، خطبه ۴۹، ص ۹۸. ↑

1. 1. . تشکیک خاصی در مقابل تشکیک عامی است. در تشکیک عامی، یک معنا بر افراد مختلف حمل می گردد که از وجهی اشتراک دارند و از جهتی اختلاف دارند و مابه الاشتراک غیر از مابه الاختلاف است؛ مانند سفیدی برف، کاغذ، عاج و دیوار و… . اما در تشکیک خاصی، مابه الاشتراک عین مابه الامتیاز است مانند نور، وجود، علم و … رک:. علی اله بداشتی، توحید و صفات الهی، پاورقی، ص ۲۸۹؛ عبدالله جوادی آملی، شرح حکمت متعالیه اسفار اربعه، بخش نخست، (قم: بوستان کتاب، ۱۳۸۷)، ج۶، ص ۱۲۳؛ صدرالدین محمد شیرازی، شرح اصول کافی، چاپ اوّل، (تهران: مؤسسه مطالعات و تحقیقات فرهنگی، ۱۳۷۰)، ج۱، ص ۲۹۸. ↑

1. 1. ۳. علی اله بداشتی، توحید و صفات الهی، صص ۲۸۹-۲۹۰. ↑

1. 1. . ملاعبدالله زنوزی ،ص ۲۷۶. ↑

1. 1. . صدرالدین محمد شیرازی، مفاتیح الغیب، (ترجمه و تعلیق: محمّدخواجوی)، چاپ اوّل، (تهران: انتشارات مولی، ۱۳۶۳)، ج۲، ص۵۹۹. ↑

1. . همو، الاسرارالآیات، (مصحح: محمد خواجوی)، ص۴۱. ↑